Eindelijk weer een blogje

Lieve allemaal,
Eindelijk weer een blogje. Het is nogal een tijd geleden dat ik er één heb geschreven dus het is weer de hoogste tijd. Omdat er in de tussen tijd al zo veel nieuws is gebeurd begin ik bij het begin en probeer ik het langzaam aan in te halen. Ik heb gebleven vlak voor mijn mega hike met school.
Op school had ik outdoor education, leuke afwisseling van normale saaie Engelse lessen. Met die klas kon ik een hike van 60 km doen. Ook al weet ik dat ik een zware hekel heb aan wandelen besloot ik toch mee te doen. Nu ik terug kijk weet ik eigenlijk niet wat me bezielde maar ja ik denk stukje verstandsverbijstering door het mooie weer. Op vrijdag was het dan zo ver we gingen met z’n 9-en op pad. 7 studenten Brad onze leraar en zijn zoon. Het inpakken was al een heel dingetje aangezien je alles maar dan ook alles op je rug moet dragen. Zoals, je eten voor 3 dagen, tent, slaapzak, “matje”, kleren enz. Dus werd mijn backpack maar zwaarder en zwaarder. Voordat ik op school was aangekomen met mijn backpack was ik al totaal uitgeput en besefte ik pas dat het niet echt een lolletje ging worden. Maar ik liet de moed niet in de schoenen zinken en we gingen op pad. We werden met een busje naar de Goldcoast Hinterlands gebracht. Een natuurpark in de Goldcoast. De aankomst op onze kampeerplek was veel belovend. Onze camping plek midden in het regenwoud was heel mooi en de walibi’s en papagaaien waren overal.
Gelijk de tent opgezet aangezien de lucht er niet veel belovend uitzag. Toen we de tent opgezet hadden, kwamen Mindel en ik toch echt tot de conclusie dat onze tent alleen uit een binnentent bestond. Heeeel fijn. Nog geen 20 minuten later begon het te stort regenen. Stel je een stort bui in Nederland voor en dan x4. Onze tent hield het wonderbaarlijk aardig droog. Na een fantastische avond maaltijd in het toilet gebouw snel de tent in. In de tent alles zo veel mogelijk op de droge plekken proberen te leggen. Volgende ochtend vroeg op en alles ingepakt. Toen begon het echte werk. We hadden een tocht van 21 km voor de boeg.. In het begin liep Brad voorop en dat ging in een moordend tempo. Toen hij zag dat we geen snelle groep zouden zijn liet hij ons maar voorop lopen zodat wij het tempo konden bepalen. Het begin ging wel aardig, maar ik kwam er wel snel achter dat ik gewoon echt niet van wandelen houd. Bij de eerste stop lunchte we aan de rand van een klif. Wat normaal een heel mooi uitzicht moest opleveren was er die dag niet bij. Het was zo mistig dat je geen drol kon zien. Aangezien het uitzicht niet voor een hoogtepunt zorgde deed Mindel het maar. Mindel kreeg het voor elkaar om haar slaapzak van de klif af te laten vallen. Erg hilarisch, haar slaapzak viel zo van Queensland naar New South Wales. Gelukkig had Brad genoeg mannelijke skills om haar slaapzak te redden. Ik snap nog steeds niet hoe haar naar boven en beneden is gekomen maar het is hem gelukt. Bij die stop kwam ik er ook achter dat ik al flinke blaren had. Normaal gesproken ben ik niet zo blaargevoelig en ik had gewoon mijn hardloop schoen aan. De eerste dag lopen was zwaar maar te doen, aan het eind zat ik er flink door heen. Aangekomen op de camping alles gedroogd in de drogers die ze daar hadden. Echt heel fijn om weer wat warme kleren aan te trekken. Na een warme douche bleek het pizza restaurant waar iedereen de hele dag al naar uit keek niet open te zijn. Gelukkig was er een restaurant een kilometer verder op waar we voor 30 dollar een drie gangen menu. Bij het voorgerecht kwam een pan soep op tafel waar we op aanvielen als een stelletje uitgehongerde honden. We zagen er ook heel fatsoenlijk uit voor een restaurant. De helft zat al in een soort van een pyjama of in een jogging pak. Heel erg restaurant achtig. Bij het hoofdgerecht werd er ook aardig op geschept een daarna nog een flink toetje. Met ronde buikjes nog naar een digaridoo man gekeken. En toen weer de tent in. De volgende ochtend was het opstaan zwaar. Ik was helemaal stijf en de eerste vijf minuten was lopen onmogelijk. Mijn blaren deden niet normaal veel pijn aangezien mijn schoenen nog steeds nat waren en mijn blaren geen blaren meer waren maar grote open wonden op mijn hielen. Die dag moest er 20 km gelopen worden het je kon het goed uitdrukken als HEL. We liepen eerst een berg op daarna moesten we een afdaling maken van 2 km. Mijn knieën gaven een duidelijk antwoord: NIET DOEN. Gelukkig de camping net gehaald. Camping was helaas in de middle of nowhere dus er waren alleen longdrop toilets, je weet wel die dingen waar je de boodschap van je voorganger kan zien liggen. Een douche zat er dus niet in. Avond eten was een blikje koude bonen aangezien ik geen energie meer had om iets anders te maken. Snel proberen te slapen. Volgende ochtend was nog moeilijker gelukkig moesten we nog maar 12 km lopen. Maar het was hel x2. Mijn blaren waren gaan ontsteken en mijn knieën deden ongelofelijk veel pijn. Het toch begon al gelijk met 900 treden die ik net heb gehaald. Naar na was alles leeg. Lopen ging niet meer. Ik heb toen maar besloten dat het beter was als ik de laatste 9 kilometer niet mee zou lopen. Het busje zou langs de plek rijden waar ik zat dus dat was geen probleem. Een paar mensen hebben toen wat bagage achter gelaten zodat ze dat niet mee hoefde te zeulen. Twee andere leeraren kwamen me ophalen met het busjes en het eerste wat ze deden is me in het busje gezet en een biertje gegeven. Beste biertje OOIT. Daarna hebben we de andere 9 km verder opgehaald. Na wat gegeten te hebben lekker naar huis. Thuis gekomen heb ik een magnetron maaltijd naar binnen geschoven, een douche genomen en daarna heb ik niet meer bewogen.
De volgende dag toch maar besloten om even langs de apotheek te lopen om te vraag wat ik met mijn blaren moest doen. Na een hele tocht aangezien het allemaal op slakken tempo ging verwees de vrouw van de apotheek me vriendelijk maar dringend door naar de dokter aangezien mijn voeten er echt niet goed uitzagen. Gelijk maar een afspraak gemaakt voor dezelfde middag. De dokter bevestigde mijn eigen gedachten flink ontstoken. Ze gaf me een flinke antibiotica kuur omdat ze bang was dat ik een bloedinfectie zou kregen omdat mijn blaren helemaal open waren. Daarna naar de zusters die mijn blaren behandelde. Een hilarisch moment aangezien er ineens 3 zuster over mijn voeten stonden gebogen en het enige wat ze konden uit brengen was, jeetje dit heb ik al lang niet meer gezien zo erg en ‘aaaah poor baby’. Met een mooi verbandje en antibiotica kuur terug naar huis. Gelukkig ging het lopen snel beter en herstelde mijn knieën. Na een weekje kon ik ook weer normaal lopen dus alles was weer goed. Ik doe het nooooooit meer. Maar ik had het ook niet willen missen. Al met al een super weekend en het verschrikkelijkste weekend.